Bilgisayarlar çıkmadan önce hepimizin evinde bulunan en büyük teknoloji belki de televizyondu. Kardeş site platformege.com da “wentor” adlı üyenin nostaljik yazısı ve eski televizyon resimlerini paylaşıyorum.
“Bazı tvlerin üzerlerindeki kırmızı sarı yeşil amblemler o tvnin renkli olduğu anlamına geliyordu. İlk renkli televziyonumuzun üzerinde de yukarıdaki resimlerin bazılarında da görülen bu amblemden mevcuttu.
Siyah beyaz tvmiz hakkında da o kadar çok söylenecek söz var ki… Odaya güneş vurunca görünmezdi. Maç izlerken hangi takım hangi renk formayla oynuyor belli olmazdı. Uzaktan kumanda da olmadığı için tvnin dibine kamp kurardık. Babam “oğlum sesini aç” deyince tek hamleyle sesi açardım.
Ama daha da garibi siyah beyaz tv döneminde akşam saat 6’yı iple çektiğimi hatırlıyorum. Çünkü televizyon o saatte başlardı. Zaten o yaşta beni ilgilendiren bir programda yoktu. Sadece hergün saat 8’de Adile Naşit’in sunduğu “Uykudan Önce” programı vardı. 10-15 dakika boyunca masallar, hikayeler anlatırdı. O programı izleyip 8:30’da yatan pek çok arkadaşım vardı. Ama ben uyumayıp tv kapanana kadar seyrederdim. Dedim ya bana göre pek bir program yoktu ama tv camındaki o hareketlilik bile garip gelirdi insana. Hele çocuksanız daha bi garip.
Televizyon yeni bir olaydı Türkiye’de. Onun için de çeşitli gariplikleri vardı. Mesela gece 12’de gece bülteniyle birlikte istiklal marşı okunur ve tv biterdi. Yani yayın biterdi. Taa ki ertesi gün akşam 6’ya kadar. Hatta öğlen okuldan gelip tv’yi açıp belki başlamıştır deyip şansımı denediğimde çok olmuştur Bir de akşam tv bittiğinde ekranda kocaman “TRT1 yayınımız sona ermiştir. Lütfen televizyonunuzu kapatmayı unutmayınız” diye bir yazı çıkar ve bir kaç saat ekranda bekledikten sonra yerini karıncalı ekrana bırakırdı. Vay be ne günlerdi ya…”
